20 juli: bijna weg uit Laos

Inmiddels zijn we al weer over de helft van onze 10 weken en is het onze laatste dag in Laos. De dagen vliegen echt om, en omdat we op veel plaatsen maar een paar dagen zijn zitten ze ook nog eens vrij vol met bezichtigingen en uitstapjes, zwemmen in het zwembad, omdat de kinderen dat toch echt prefereren boven al het andere, en huiswerk. Maar ik geloof dat we inmiddels ook wel zoveel tempels hebben gezien dat we selectiever in de ‘verplichte’ bezienswaardigheden aan het worden zijn. Als je 2 weken op vakantie gaat naar een land dan wil je uiteraard alles weten en zien, maar dat is voor ons een beetje onmogelijk aan het worden, en voegt ook niet meer zoveel toe. We hebben weinig zin meer om de hele lijst highlights per locatie af te moeten werken in het tempo van de groepsreizigers. (En laten we eerlijk zijn: sommige highlights zijn ook gewoon verzonnen.) Eigenlijk natuurlijk heel jammer, ik voel me er zelfs een beetje schuldig over, maar ik vind zelf het straatleven in de verschillende landen, en de verschillen daartussen gewoon veel leuker dan de zoveelste legende over het ontstaan van een tempel of waterval. Het is juist zo leuk om lekker rustig ergens te lunchen, op een terrasje te zitten, over een markt te lopen waar geen souvenirs worden verkocht en natuurlijk af en toe in het zwembad te duiken. Maar omdat we overal maar een paar dagen zijn moeten we dan ook dingen laten gaan.

Laos en Vietnam zijn beide echt Aziatische landen zoals ik ze ken, en in beide landen komen we alleen in het noorden, waar deels ook nog eens dezelfde overheersers zijn geweest (Mongolen, Chinezen en Fransen) en dezelfde minderheidsvolken wonen. Toch hebben we tussen beide landen goed de 10 verschillen kunnen vinden. Een van de opvallendste is wel de bebouwing, in Vietnam bouwen ze heel smal en dan heel hoog, bij gebrek aan ruimte, maar hier in Laos hebben ze daar minder gebrek aan en staan overal mooie villa’s. Het grappige is dat in beide landen de Franse invloed enorm is geweest en we vaak zouden kunnen denken dat we in Frankrijk zijn. Zeker de ingeslapen mini-dorpjes zijn echt gewoon zoals die in de Medoc en overal in Frankrijk: mooie huizen, ommuurde tuinen met smeedijzeren hekken. Maar helaas ligt hier dan wel weer overal het afval tot kniehoogte omheen…

We zien in beide landen ook dat het toerisme met de snelheid van het licht toeneemt. Iedereen vertelt dat bijvoorbeeld in Sapa in Noord-Vietnam tot een paar jaar geleden slechts enkele toeristen kwamen, maar nu wordt er keihard gewerkt aan nieuwe hotelbouw (oude lodges worden gesloopt en er komen grote luxe hotels voor in de plaats), zijn hele straten vergeven van de winkels met same same North Face en Abibas (geen grapje), toeristische restaurants en is de kabelbaan naar de hoogste berg, de Fansipan, net in gebruik genomen. En natuurlijk dezelfde souvenirs als in China, die hier worden verkocht als authentiek. En hetzelfde geldt zeker ook voor Luang Prabang, de enige stad (nou ja, een soort Deurne met 50.000 inwoners) die we in Laos bezoeken. Paar jaar geleden nog onontdekte plaats, opgenomen in de Unesco Heritage lijst, maar nu zit in werkelijk elke mooie villa een guesthouse en worden er op de night market alleen souvenirs verkocht. Uiteraard wederom dezelfde authentieke…

We staan nu op het punt naar Myanmar te vliegen. Zijn erg benieuwd, zeker omdat we horen en lezen dat het toerisme daar sinds 2010 met al even grote vaart toeneemt.

Het eten lijkt in Laos ook sterk op dat in Vietnam. De chinese bamisoep die oma van Boxtel al haar hele leven maakt blijkt overigens bedoeld voor het ontbijt! En eerlijk is eerlijk: hij is hier lekkerder, want in de jaren 70 kenden we in Nederland natuurlijk nog geen koriander, Thaise basilicum en citroengras. Sorry oma…

We kunnen allemaal niet geloven dat er al 5,5 week voorbij zijn. En ergens kunnen we toch ook niet geloven dat we gepermitteerd zo lang weg mogen, denk ik. Pleun en ik hebben dezelfde droom gehad; dat we terug waren in Nederland, Pleun in de klas en ik op mijn werk, maar dat we ook weer terug naar hier zouden gaan. Het was niet een geplande onderbreking maar er was iets gebeurd kennelijk. Ik heb die droom zelfs al 2 keer gehad. We moeten er ook allemaal nog niet aan denken dat we op een dag weer terug moeten. Het is zo ontzettend gezellig om zo dicht met ons gezinnetje op elkaar te leven. Ik geloof dat ik in elk geval de kinderen bij nader inzien tóch wel beter leer kennen. Ons kleine baby-stiertje, dat heel hard loeit om kleine kalfjes te imponeren maar als puntje bij paaltje komt snel naar zijn mama rent en ons onverstoorbare, zelfstandige, stoere, maar toch ook beetje onzekere vrouwtje. Ra ra wie op elk dier klimt (olifanten, kamelen, paarden) en wie ondanks de grote bek toch niet durft…