Nog klein stukje over Myanmar

Inmiddels een ruime dag in Bhutan. Wat een culture shock na al die weken krioelend Azie, met als voorlopig krioelend hoogtepunt 2 dagen Bangkok, voordat we hierheen vertrokken. We gaan vanaf morgen echt de bergen in, hadden vanochtend al zicht op de op 2 na hoogste berg van Bhutan, van 7300 meter en hebben in 2 vluchten over de Himalaya al prachtige uitzichten gezien. Morgen begint ook weer de digitale detox, lekker vooruitzicht!

Maar eerst nog een klein stukje over Myanmar, want misschien viel mij in verwesterde wereldstad Bangkok nog wel het meeste op hoe ongelooflijk anders Myanmar is. In Myanmar hebben we, buiten de hoofdstad Yangon, eigenlijk alleen maar de top 3 toeristische highlights bezocht. Het Inlemeer, wat een prachtig meer is en waar het hele (nou ja, het halve dan) leven zich op het meer afspeelt: woningen en zelfs hele dorpen, opgebouwd in straten met winkels, postkantoren, scholen etc op palen boven het meer, markten, groentetuinen, alles op het water. Voor het eerst gedurende de hele reis hadden we bij het Inlemeer trouwens meer bewolking dan zon en af en toe een bui; wel lekker warm gelukkig. (Ondanks de regentijd hebben we tot nog toe heel veel geluk gehad kennelijk, want er valt eigenlijk alleen af en toe ’s nachts een bui.)

Na Inle waren we in Bagan, met de meer dan 3000 tempels van bijna 1000 jaar oud. En tot slot in Mandalay, de oude hoofdstad van de koninkrijken Myanmar (dus voor de revolutie), een heel snelgroeiende, niet erg mooie, stad, waar de interessante bezienswaardigheden als oude paleizen en koningssteden vrijwel allemaal zijn verwoest en recent opnieuw zijn opgebouwd (en dus door de gidsen worden afgeraden om te bezoeken, niet interessant).

Het opvallende is in Myanmar dat we als toeristen toch altijd echt nog een hele kleine minderheid zijn tussen de Burmezen, zelfs in de toeristenhightlights. En dat het Burmese leven daarom om de toeristen heen ook gewoon doorgaat, zonder de verschrikkelijke focus op en aandacht voor toeristen zoals in Luang Prabang in Laos, Sapas in Vietnam en Thailand (all over the place). Dat zie je in van alles.

Allereerst kleden de Burmezen zich nog steeds zoals ze altijd al deden: een Longyi, een soort rok of sarong, die zowel mannen als vrouwen dragen. Bij vrouwen in hele mooie kleuren, geborduurd, en met bijpassende bovenkant. Vrijwel alle vrouwen en ook wat mannen, ook in de steden, smeren Thanakha op hun gezicht, geel spul dat van de Thanakhaboom wordt gemaakt en de huid koelt, beschermt tegen de zon en wit houdt. Vaak alleen maar een aantal vegen over het gezicht, ze vinden het ook heel mooi staan. Dan kauwen veel mannen op beetlerootbladeren, wat hun lippen en tanden roodbruin maakt. Wij vinden het er erg vies uitzien en het stinkt ook nogal.

Maar naast al die hele typerende uiterlijkheden zie je vooral vrijwel nergens ‘westerse’ kleding in winkels, geen westerse winkels, geen markten met toeristenrommel, maar alleen markten voor locals, zijn er weinig restaurants buiten de paar in de echte toeristendorpjes en zelfs die ín de toeristendorpjes serveren grotendeels alleen Myanmar food. En nérgens (nou ja, alleen bij de belangrijkste tempels) word je constant lastiggevallen door opdringerige verkopertjes. Zó leuk! Ik ben blij dat we er nu geweest zijn, voor het geval het over 20 jaar een nieuw Thailand is… Snel gaan dus!

(We moesten even denken aan een paradijselijk gat dat Mark en ik in 2000 hebben aangedaan in Belize, Placencia, en we hebben gegoogeld hoe dat zich heeft ontwikkeld. Toen waren er 3 restaurants: 1 serieus en nieuw gebouwd cafe (met internet!) van een surfboy of iets dergelijks die was blijven hangen, 1 van een rasta in de openlucht onder een boom op het strand en 1 van een vrouwtje waar je ’s ochtends moest doorgeven of je er conch (megaschelpen) of kreeft wilde eten en dat dan ’s avonds op het strand ook in de openlucht van de bbq kon opeten. We zijn er toen met de bus gekomen, 5 uur in een hortende en stotende bus over een dirt road en daarom terug maar met een minivliegtuigje vanaf een dirt road startbaantje. We sliepen in een huisje op het strand en buiten die huisjes had je alleen een paar guesthouses. Er waren verder geen wegen alleen een houten boardwalk door het dorpje van een paar 100 meter lang. Ik weet eigenlijk ook niet wat daar nou eigenlijk zo leuk aan is (maar we waren net een stelletje ), maar dat terzijde. Anyway, als je het nu op google bekijkt dan krijg je vooral een Thailandgevoel.)